ΤΑΡΑΤΣΟΚΗΠΟΣ...Ο ΚΗΠΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ: Επαναπροσδιορισμός των πράσινων στεγών με βάση την βιοποικιλότητα: Επτά βήματα

Άρθρο του Bruce Dvorak FASLA

Ένας κήπος βροχής φυτεμένος με αυτοφυή βλάστηση προσελκύει επικονιαστές, πεταλούδες, ψάρια, λιβελούλες, έντομα, πουλιά, κουνέλια, πάπιες και καθαρίζει τις απορροές από τα πεζοδρόμια και τις στέγες στο κτίριο της Περιφέρειας Capitol Region Watershed District στο St. Paul της Μινεσότα. Αυτός ο ολοκληρωμένος σχεδιασμός χώρου εκπαιδεύει τους κατοίκους της Μινεσότα για τη σημασία της διατήρησης της βιοποικιλότητας με πράσινες υποδομές. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας, η πόλη της Μινεάπολης έθεσε στόχους για την κατασκευή 150 πράσινων στεγών μέχρι το 2025, γεγονός που διευρύνει τις δυνατότητες για ολοκληρωμένους σχεδιασμούς. Η υποστήριξη των δήμων είναι απαραίτητη για να βοηθηθούν οι πόλεις στην προστασία των λεκανών απορροής και της βιοποικιλότητας. Φωτ: Bruce Dvorak, Οκτώβριος 2023

Επαναπροσδιορισμός των πράσινων στεγών για

τη βιοποικιλότητα: Επτά βήματα

ASLA Κλιμάκωση για την υποστήριξη της βιοποικιλότητας

Η Μινεάπολη της Μινεσότα ήταν η πόλη που θα φιλοξενήσει το 2023 το ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Εταιρείας Αρχιτεκτονικής Τοπίου (ASLA). Φέτος η ASLA ζήτησε από τους αρχιτέκτονες τοπίου να "αναβαθμιστούν". Μέχρι το 2040, η ASLA στοχεύει να δει όλα τα νέα έργα τοπίου να επιτυγχάνουν μηδενικές εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, να αυξάνουν τη δέσμευση άνθρακα, να εξυπηρετούν μια δίκαιη κατανομή των επενδύσεων για το κλίμα, να αποκαθιστούν τα οικοσυστήματα και να αυξάνουν και να προστατεύουν τη βιοποικιλότητα.

Το συνέδριο προσέφερε πολλές εκπαιδευτικές συνεδρίες σε διάφορα θέματα βιωσιμότητας. Ήμουν ενθουσιασμένος που συμμετείχα στην παρουσίαση ενός εργαστηρίου με τίτλο "Ζωντανές επιφάνειες - Πώς να σχεδιάσετε επιτυχημένες πράσινες στέγες που βελτιστοποιούν τη βιοποικιλότητα". Μέσω της φιλοξενίας αυτού του εργαστηρίου, η ASLA βοήθησε να προωθηθεί η εκ νέου καινοτομία των πράσινων στεγών. Η εκ νέου καινοτομία σημαίνει ότι δίνεται ιδιαίτερη προσοχή στη βελτίωση, κάτι που έχει ήδη αποδειχθεί (Cheng and Shiu 2008). Τα βιοποικιλιακά πράσινα δώματα (BGR) είναι ένα βιώσιμο συστατικό ολοκληρωμένων σχεδίων που αποσκοπούν στην υλοποίηση των στόχων για την προστασία της βιοποικιλότητας σε αστικό περιβάλλον (Gedge and Kadas 2005, Brenneisen 2006, Clar and Steurer 2023). Η πρόκληση του εργαστηρίου ήταν να μεταφέρει σε 2,5 ώρες τη σημασία των βιοποικιλιακών πράσινων στεγών και να περιγράψει μια διαδικασία σχεδιασμού επτά βημάτων για το σχεδιασμό βιοποικιλιακών πράσινων στεγών. Συν-παρουσιαστές ήταν οι David Yocca (συντονιστής), Steven Peck και Angie Durhman. Σε αυτό το τεύχος του LAM, διερευνώ επτά βήματα για τον σχεδιασμό βιοποικιλιακών πράσινων στεγών.

Γιατί βιοποικίλες πράσινες στέγες;

Ο Steven Peck προκάλεσε τους συμμετέχοντες στο εργαστήριο να απαντήσουν σε μια απλή ερώτηση: "Γιατί θέλετε να κατασκευάσετε μια πράσινη στέγη με βιοποικιλότητα;". Η σύντομη απάντησή μου σε αυτή την ερώτηση είναι: "Όποιος ασχολείται με την ανάπτυξη γης μοιράζεται την ευθύνη να "είναι" διαχειριστής της γης". Ζούμε σε μια αναπόσπαστη σχέση με τη φύση και τα βιοποικιλιακά πράσινα δώματα είναι μια από τις βιώσιμες αναπτυξιακές προσεγγίσεις που επιλύουν το αντιληπτό δίλημμα μεταξύ διατήρησης και ανάπτυξης (Francis and Lorimer 2011, Kowarik 2011). Για να βοηθήσουμε στη διάδοση της γνώσης σχετικά με τον τρόπο σχεδιασμού βιοποικίλων πράσινων στεγών (BGR), διοργανώσαμε ένα εργαστήριο ASLA μέσω μιας διαδικασίας σχεδιασμού επτά βημάτων.

Βήμα 1: Κατανοήστε τις δυνατότητες της ταράτσας για BGR

Με μια κριτική αξιολόγηση των συνθηκών στις στέγες, πολλές, αν όχι οι περισσότερες νέες στέγες θα μπορούσαν να σχεδιαστούν για να φιλοξενήσουν βιοποικιλιακά πράσινα δώματα. Το πρώτο βήμα στη διαδικασία σχεδιασμού είναι η αξιολόγηση και η ανάλυση των δυνατοτήτων και συνθηκών μιας επιφάνειας ταράτσας για την ενσωμάτωση ενός πράσινου δώματος. Παρόλο που τα πράσινα δώματα μπορεί να ταιριάζουν σε πολλά κτίρια, ένα βιοποίκιλο πράσινο δώμα μπορεί να μην ταιριάζει σε κάθε ταράτσα. Ένα δώμα χωρίς άμεση πρόσβαση ή μία ταράτσα που είναι γεμάτη με εξοπλισμό θέρμανσης και εξαερισμού ή έχει πολυάριθμους αεραγωγούς εισαγωγής ή εξαγωγής μπορεί να μην είναι κατάλληλο.

Απαιτείται αξιολόγηση των δυνατών σημείων, των αδυναμιών, των ευκαιριών και των απειλών (SWOT) μιας στέγης. Κατά τη διάρκεια του εργαστηρίου, αξιολογήσαμε την προϋπάρχουσα κατάσταση της οροφής του Μουσείου Φύσης Peggy Notebaert του Σικάγο ως προς τις δυνατότητές του να υποστηρίξει ένα BGR. Αυτό το δώμα έχει διάφορα χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως πλεονέκτημα ή ως αδυναμία. Το επίπεδο κατάστρωμα οροφής με χαμηλή κλίση θα μπορούσε να είναι επωφελές εάν επιθυμούσαμε μεσογειακές ή υδαρείς συνθήκες. Τα κατακρημνίσματα απορρέουν πιο αργά σε μια επίπεδη οροφή σε σύγκριση με τις κεκλιμένες οροφές. Ωστόσο, εάν ήταν επιθυμητός ένας ξηρός βιότοπος, θα απαιτούνταν πρόσθετες τροποποιήσεις για να γίνει το υπόστρωμα καλά στραγγιζόμενο. Σε αυτή την περίπτωση, το επίπεδο κατάστρωμα στέγης θεωρήθηκε ως μια ευκαιρία να δημιουργηθεί ένα λιμναίο περιβάλλον, για την παροχή νερού για την υποστήριξη των υγροτοπικών φυτών και της άγριας ζωής (Dvorak 2003). Οι δυνητικές απειλές για την υπάρχουσα οροφή περιλαμβάνουν την αύξηση της θερμότητας από την ανακλώμενη ηλιακή ακτινοβολία από τοίχους και παράθυρα με δυτικό προσανατολισμό. Ένα μονοπάτι συντήρησης ήταν απαραίτητο για την πρόσβαση των εργατών συντήρησης του κτιρίου στη σκάλα στο τέλος της μακρόστενης οροφής (βλ. τον κόκκινο κύκλο στο παρακάτω σχήμα).

Σε αυτή την περίπτωση, ο πελάτης ήθελε ενδιαιτήματα για μια ποικιλία αυτοφυών φυτών. Το δομικό φορτίο για το κατάστρωμα οροφής κυμαινόταν από 40 έως 90 λίβρες / ανά τετραγωνικό πόδι(54 εως 123κιλα/τ.μ). Επιτρέπει τη σταδιακή αύξηση του βάθους του υποστρώματος, η οποία διευκολύνει τις βαθύτερες ρίζες των φυτών και τη μεγαλύτερη φυτική και βιολογική ποικιλομορφία. Ένας σημαντικός περιορισμός του έργου ήταν το μακρύ στενό σχήμα του καταστρώματος οροφής. Ωστόσο, ο σχεδιασμός του μονοπατιού θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τον διαχωρισμό τμημάτων διαφορετικών συστημάτων πράσινης στέγης.

Βήμα 2: Διερεύνηση της περιφερειακής βιοποικιλότητας για την ανάπτυξη των στόχων του προγράμματος σχεδιασμού (πελάτης είναι η βιοποικιλότητα).

Το προσωπικό του Μουσείου ήθελε ένα μέρος για να επιδείξει πώς οι πράσινες στέγες μπορούν να υποστηρίξουν ενδιαιτήματα για διάφορες μορφές άγριας ζωής. Αυτό το κατάστρωμα οροφής είναι αξιολογήσιμο μέσω ανελκυστήρων και κλιμάκων, γεγονός που παρέχει μια σύνδεση με το έδαφος. Η ομάδα σχεδιασμού του Conservation Design Forum (τώρα Environmental Consulting & Technology, Inc) είδε τη δυνατότητα να δημιουργηθούν ενδιαιτήματα για: ενδημικά φυτά, ενδημικά πουλιά, μέλισσες, πεταλούδες, λιβελούλες, έντομα, αράχνες και άλλα.

Τα λιβάδια Tallgrass, οι υγροβιότοποι και οι σαβάνες δρυός διερευνήθηκαν για τις δυνατότητές τους να εμπνεύσουν υδρικούς (κορεσμένους), μεσικούς (υγρούς) ή ξηρούς οικοτόπους σε πράσινες στέγες. Τα φυτά που είναι ενδημικά σε αυτά τα ενδιαιτήματα διερευνήθηκαν και επιλέχθηκαν για τη δυνητική προσαρμογή τους σε υποστρώματα με βάθος που κυμαίνεται από 4 ίντσες (10 cm) έως 12 ίντσες (30,48 cm). Οι εξεταζόμενες μορφές φυτών περιλάμβαναν πολυετή φυτά, ετήσια φυτά, βολβούς, χόρτα, πολυετή αγριολούλουδα και χαμηλής ανάπτυξης ξυλώδη βλάστηση που είναι ενδημικά της περιοχής. Το τελικό σχέδιο φύτευσης απέκλεισε τα ετήσια φυτά, λόγω του μικρού μεγέθους της οροφής και της πιθανότητας τα ετήσια φυτά να γίνουν εισβολείς. Τα ετήσια φυτά μπορούν να αποτελέσουν μια εξαιρετική προσθήκη σε μια πράσινη στέγη για την προσέλκυση επικονιαστών, ωστόσο, ο πελάτης δεν διέθετε προσωπικό για να υποστηρίξει μια πράσινη στέγη υψηλής συντήρησης. Η συντήρησή της θα γινόταν με τη βοήθεια εθελοντών.

Βήμα 3: Ανάπτυξη ενός εννοιολογικού σκίτσου για να περιγράψετε τις πιθανές ανάγκες ενδιαιτημάτων.

Όσον αφορά τις ανάγκες των ενδιαιτημάτων της άγριας ζωής, υπάρχουν γενικά πέντε βασικά στοιχεία: μέρη για την απόκτηση τροφής, νερό, κάλυψη, χώρος και καταφύγιο ή διευθέτηση του χώρου. Οι πηγές τροφής μπορεί να περιλαμβάνουν μέρη φυτών όπως φύλλα, σπόρους και νέκταρ. Η διερεύνηση των ιδιαίτερων αναγκών των ειδών πουλιών, πεταλούδων, μελισσών και άλλων ζωών μπορεί να οδηγήσει σε έναν κατάλογο πιθανών φυτικών ειδών που πρέπει να συμπεριληφθούν. Το νερό μπορεί να παρέχεται ανάλογα με την ποσότητα και την ποιότητα του νερού. Οι χωρικές συνιστώσες μπορεί να είναι σημαντικές όσον αφορά τα ανοίγματα ενδιαιτημάτων ή το βαθμό κάλυψης για προστασία. Ο χώρος μπορεί να περιλαμβάνει τις ιδιότητες του αέρα με βάση τη θερμοκρασία, την καθαρότητα, τον βαθμό ή την κατεύθυνση του ανέμου ή την κίνηση του αέρα, τον ήχο και τις ιδιότητες του φωτός και της σκιάς. Το καταφύγιο περιλαμβάνει θέσεις για ανάπαυση, φωλιά και προστασία.

Άλλα στοιχεία περιλαμβάνουν τις δομικές απαιτήσεις του ενδιαιτήματος, όπως ποικίλα ύψη φυτών και ποικιλία φυτικών ειδών (γενικά τα περισσότερα είναι καλύτερα), ποικίλα βάθη και σύνθεση υποστρώματος, ποικίλες μορφές φυτών, όπως πολυετή, ετήσια, βολβοί, παχύφυτα, θάμνοι και δέντρα (εάν το επιτρέπει η δομή του κτιρίου), ποικιλία ενδιαιτημάτων μικροκλίματος (υγρό, μεσογειακό, ξηρό) και η συμπερίληψη κορμών/κλαδιών, ποικίλων μεγεθών πέτρας, βότσαλων και λιμνών.

Στο Μουσείο Φύσης Peggy Notebaert, υπάρχουν διάφορες ιδιότητες που επέτρεψαν τη δημιουργία ενδιαιτημάτων άγριας ζωής. Το δώμα είναι σχεδόν επίπεδο, γεγονός που επιτρέπει τη λίμναση του νερού και τη δημιουργία ενός υγροβιότοπου για την εξυπηρέτηση των επικονιαστών, των πουλιών, των λιβελούλων και άλλων εντόμων που χρειάζονται υγρασία. Η ιδέα για την επίδειξη της πράσινης στέγης ήταν να καταδείξει πώς τα διαφορετικά βάθη του υποστρώματος και τα διαφορετικά καθεστώτα υγρασίας δίνουν διαφορετικές δυνατότητες για τα φυτά και τα ζώα. Δεδομένου ότι πλάκα μπετου υποστηρίζει 40 λίβρες ανά τετραγωνικό πόδι στην δημοσια περιοχή προβολής και 90 κιλά ανά τετραγωνικό στο ένα πιο απομακρυσμένο σημείο, η σχεδιαστική ιδέα ήταν να χρησιμοποιηθεί η διαδρομή συντήρησης για να οριοθετηθούν τα διαφορετικά τμήματα της πράσινης στέγης με κάθε εναλλαγή να αποτελεί μια μετάβαση στο βάθος του υποστρώματος.

Εικόνα του σχεδίου για τον κήπο επίδειξης πράσινης στέγης στο Μουσείο Φύσης Peggy Notebaert, που βρίσκεται βόρεια του κέντρου του Σικάγο, Ιλινόις. Φωτογραφία: CDF

Ένας υγροβιότοπος δημιουργήθηκε στο μπροστινό μέρος κοντά στην περιοχή παρατήρησης του κοινού και περιλαμβάνει είκοσι οκτώ είδη αυτοφυών φυτών, όπως Acorus, Asclepias, Carex, Iris, Juncus, Sparganium, Spartina, Pontederia, Sagittaria, Scirpus και άλλα. Μεσογειακά είδη λιβαδιών καταλαμβάνουν το μεσαίο τμήμα, και μια εντατική πράσινη οροφή υποστηρίζει μια δρυ (Quercus imbricaria) με βλάστηση σαβάνας ως ενδιαίτημα για τα πουλιά για να ξεκουραστούν ή να φωλιάσουν. Το διακοσμητικό αυτοφυές γρασίδι Sporobolus φυτεύτηκε και υποστηρίζει ενδιαιτήματα για επικονιαστές, ενδιαιτήματα φωλιάσματος για μέλισσες και πουλιά και σπόρους για έντομα και πουλιά. Φυτεύτηκαν τρία είδη Asclepias για την προσέλκυση πεταλούδων, συμπεριλαμβανομένων των Asclepias incarnata (βαλτόχορτο), Asclepias tuberosa (ζιζάνιο πεταλούδας) και Asclepias verticillata (φουντωτό γαλατόχορτο). Αυτή η βιοποικιλόμορφη πράσινη οροφή φυτεύτηκε με 80 είδη αυτοφυών φυτών που παρέχουν οικοσυστημικές υπηρεσίες στο κτίριο από το 2002.

Υγροβιότοπος με ανοιχτό νερό στον κήπο επίδειξης της πράσινης στέγης του Μουσείου Φύσης Peggy Notebaert. Αυτή η πράσινη στέγη ενσωματώνει υδροβιότοπους, μεσοβιότοπους και μερικούς ξηροβιότοπους για την άγρια πανίδα που ενδημεί στις ακτές της λίμνης Μίσιγκαν, κοντά στο κέντρο του Σικάγο, IL. Φωτογραφία: CDF

Βήμα 4: Επεξεργαστείτε τις λεπτομέρειες.

Το επόμενο βήμα περιλαμβάνει την επεξεργασία των λεπτομερειών του σχεδιασμού του συστήματος πράσινης στέγης. Τα φυτά πρέπει να επιλεγούν με βάση το κατάλληλο βάθος υποστρώματος για τα φυτά (ASTM E2777 14 2014). Οι κατευθυντήριες γραμμές της FLL για την πράσινη στέγη δημοσιεύουν δεδομένα για την επιλογή των φυτών με βάση τη μορφή των φυτών και το βάθος του υποστρώματος. Στην ημερίδα παρουσιάσαμε μια μεταφρασμένη έκδοση των πληροφοριών του πίνακα 2 της FLL Πρότυπα βάθη υποστρώματος για διαφορετικούς τύπους πρασίνης στέγης, στις μεσοδυτικές πολιτείες της Βόρειας Αμερικής, ωστόσο δεν έχουν ακόμη δημοσιευτεί επίσημες κατευθυντήριες γραμμές για τα φυτά στη Βόρεια Αμερική (Dvorak 2011). Υπάρχουν έρευνες που υποστηρίζουν την προσαρμογή των τοπικών φυτών σε εκτεταμένες και ημιεντατικές πράσινες στέγες (Sutton, Harrington et al. 2012, Schneider, Fusco et al. 2014)- ωστόσο, οι μακροχρόνιες μελέτες των φυτών σε πράσινες στέγες στην περιοχή αποτελούν ιδανικές πηγές για να βοηθήσουν στην επιλογή των φυτών (Rowe 2015).

Άλλες σημαντικές λεπτομέρειες περιλαμβάνουν τον υπολογισμό του βάθους/βάρους του υποστρώματος, του βάθους/βάρους του συστήματος αποστράγγισης, την τοποθέτηση και τον σχεδιασμό της άρδευσης και τη διαχείριση της υγρασίας στο κατάστρωμα της στέγης, συμπεριλαμβανομένου ενός υγροβιότοπου και μιας μικρής λίμνης. Αυτές οι δραστηριότητες θα πρέπει να συνοδεύονται από τη συμβολή ενός έμπειρου σχεδιαστή πράσινων στεγών. Πρόσθετες γνώσεις και υποστήριξη μπορούν να αποκτηθούν μέσω άλλων πηγών , όπως η εκπαίδευση Green Roof Professional (GRP) και η Living Architecture Academy (LAA). Ενδέχεται να χρειαστεί να συμβουλευτείτε άλλες ηλεκτρονικές και έντυπες εκδόσεις της διαδικασίας σχεδιασμού πράσινων στεγών.

Σε πρώτο πλάνο, το αυτοφυές πολυετές φυτό Geranium sanguineum σε άνθιση στο χώρο επίδειξης πράσινης στέγης του Μουσείου Φύσης Peggy Notebaert. Κατά τη διάρκεια της άνοιξης τα άγρια γεράνια προσελκύουν μέλισσες, μύγες, σκαθάρια και πεταλούδες. Στο βάθος διακρίνεται ένα πουλί να αναζητά μια θέση προσγείωσης στις εκτεταμένες πράσινες στέγες που βρίσκονται πάνω από το κτίριο. Φωτ: CDF

Βήμα 5: Αναπτύξτε ένα σχέδιο συντήρησης για τη βιοποικιλιακή πράσινη στέγη.

Μια καλή προσέγγιση για την προετοιμασία των δραστηριοτήτων συντήρησης μιας βιοποικιλιακής πράσινης στέγης είναι ο σχεδιασμός της διαχείρισης της υγρασίας του υποστρώματος ώστε να ταιριάζει με τις ανάγκες υγρασίας της επιλεγμένης βλάστησης. Αυτό συμβάλλει στην αποφυγή περιττών δραστηριοτήτων συντήρησης. Για παράδειγμα, η τοποθέτηση φυτών που αναπτύσσονται φυσικά σε ξηροθερμικές ή ξηρές συνθήκες εδάφους σε ένα πράσινο δώμα που έχει μεσοθερμικές ή υγρές συνθήκες μπορεί να οδηγήσει σε υψηλή ανάγκη συντήρησης. Τα χωροκατακτητικά ζιζάνια που ευδοκιμούν σε υγρές συνθήκες μπορεί να εγκατασταθούν στην πράσινη στέγη και να ανταγωνιστούν την ξηροθερμική βλάστηση. Επιπλέον, η ξηροθερμική βλάστηση θα μπορούσε να αναπτύξει σήψη των ριζών και να χαθεί. Έτσι, η καλύτερη προσέγγιση για την ελαχιστοποίηση των δραστηριοτήτων συντήρησης είναι η αντιστοίχιση των αναγκών των φυτών σε νερό με τα κατάλληλα σχέδια υποστρώματος και καθεστώτα υγρασίας. Θα πρέπει να αποφεύγεται η ανάμειξη ξηρικών και μεσογειακών φυτών στην ίδια ζώνη υγρασίας νερού, καθώς κανένας από τους δύο τύπους φυτών δεν θα είναι ευχαριστημένος. Μια άλλη προληπτική στρατηγική είναι ο σχεδιασμός του συστήματος άρδευσης μέσω ζωνών. Κάθε βιότοπος υγρασίας πράσινης στέγης θα πρέπει να έχει τη δική του ζώνη άρδευσης με ξεχωριστή τιμή ελέγχου και σχεδιασμό αποστράγγισης. Άλλα σημαντικά προληπτικά μέτρα περιλαμβάνουν την τοποθέτηση των φυτών στο βάθος υποστρώματος που απαιτούν. Η τοποθέτηση φυτών με βαθιές ρίζες σε υποστρώματα που είναι πολύ ρηχά μπορεί να οδηγήσει στην ανάγκη για υπερβολική άρδευση και να αποτελέσει απειλή για την υγεία των φυτών όταν οι καιρικές συνθήκες υπερβαίνουν τα φυσιολογικά όρια.

Με έναν καλό σχεδιασμό, τα φυτά θα ευδοκιμήσουν και μπορεί να απαιτούν μόνο τυπικές διαδικασίες συντήρησης. Για τα βιοποικιλιακά πράσινα δώματα σε δημόσια θέα αυτό θα μπορούσε να περιλαμβάνει την αφαίρεση των νεκρων φυτικών τμημάτων, τον έλεγχο του συστήματος άρδευσης για τις κατάλληλες ώρες ποτίσματος και το κόψιμο ή την αφαίρεση των ζιζανίων. Εάν τραβήξετε τα ζιζάνια, χτυπήστε τα ωστε το εδαφος να διατηρήθεί μέσα στην οροφή. Ένας κομποστοποιητής μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να βοηθήσει στην αντικατάσταση του εδαφικού χώματος και των θρεπτικών συστατικών. Ωστόσο, τα χωροκατακτητικά φυτά με πολλους σπόρους δεν πρέπει να κομποστοποιούνται. Εάν η βιοποικιλιακή πράσινη στέγη δεν είναι σε δημόσια θέα, τότε ορισμένες από αυτές τις δραστηριότητες μπορούν να παραλειφθούν.

Όταν σχεδιάζονται πράσινες στέγες για βιοποικιλότητα, αναμένεται ότι η άγρια πανίδα θα χρησιμοποιεί τη στέγη. Μερικές φορές, η άγρια ζωή μπορεί να προκαλέσει προβλήματα. Ορισμένα είδη πουλιών είναι γνωστό ότι ξεριζώνουν φυτά, τσιμπολογούν το έδαφος για να ξεθάψουν έντομα, μπορούν να εξαπλώσουν χωροκατακτητικούς σπόρους, να φέρουν παράσιτα ή να προκαλέσουν απροσδόκητα αποτελέσματα. Τα ενοχλητικά είδη μπορεί να εμφανιστούν όταν ένα σύστημα πράσινης στέγης βρίσκεται υπό πίεση. Με τριμηνιαίες επισκέψεις από τα συνεργεία συντήρησης, ένα άγρυπνο μάτι θα βοηθήσει να διατηρηθούν τα θέματα συντήρησης υπό έλεγχο και οι πράσινες στέγες ακμαίες.

Ένα εγχειρίδιο συντήρησης είναι απαραίτητο για τη συντήρηση και τη φροντίδα της πράσινης στέγης όταν μεταβιβάζεται η κυριότητα της. Τα εγχειρίδια θα πρέπει να περιλαμβάνουν εποχιακές δραστηριότητες συντήρησης, ονόματα και φωτογραφίες των εγκατεστημένων φυτών και των κοινών χωροκατακτητικών φυτών. Τα εγχειρίδια θα πρέπει να είναι πλαστικοποιημένα και τυπωμένα σε δύο γλώσσες. Οι δραστηριότητες συντήρησης θα πρέπει να επανεξετάζονται κάθε χρόνο σε μια συνάντηση μεταξύ του ιδιοκτήτη του κτιρίου και όλων όσοι επενδύουν στη συντήρηση και την αισθητική εμφάνιση της πράσινης στέγης.

Αυτή η βιοποικιλόμορφη πράσινη στέγη στο Κάνσας Σίτι έχει έναν καθορισμένο διαχειριστή. Ο διαχειριστής διευθύνει μηνιαίες επισκέψεις συντήρησης κατά τη διάρκεια της άνοιξης και στις αρχές του καλοκαιριού για τη μείωση των επιθετικών χωροκατακτητικών φυτών. Εκτός από έναν επικεφαλής διαχειριστή, απαιτείται προσωπικό που να κατανοεί το σχέδιο συντήρησης και να γνωρίζει ποια φυτά πρέπει να διατηρηθούν, να αφαιρεθούν ή να μετακινηθούν. Φωτογραφία: Bruce Dvorak

Βήμα 6: Υπολογίστε τον προϋπολογισμό για την υλοποίηση της βιοποικιλιακής πράσινης στέγης.

Τα πράσινα δώματα στη φάση του σχεδιασμού χρειάζονται έναν προϋπολογισμό του πιθανού κόστους κατασκευής. Η ομάδα σχεδιασμού θα πρέπει να αναζητήσει τοπικά παραδείγματα κατασκευασμένων πράσινων στεγών για να εκτιμήσει τις τιμές. Τα βιοποίκιλα πράσινα δώματα μπορεί να περιλαμβάνουν ορισμένα στοιχεία που δεν είναι οικεία στους εργολάβους πράσινων στεγών. Η συμπερίληψη νερού, κλαδιών, πετρών ή βότσαλων σε ένα BGR μπορεί να απαιτήσει κάποια επιπλέον προμήθεια. Οι τοπικές πηγές υλικών είναι καλύτερες, ακόμη καλύτερα αν η υπάρχουσα τοποθεσία έχει τη δυνατότητα διάσωσης υλικών. Όσο πιο έμπειρη είναι η αγορά πράσινων στεγών στην περιοχή σας, τόσο πιο ακριβής μπορεί να είναι η εκτίμηση του κόστους. Εάν δεν υπάρχουν τοπικά έργα ή εμπειρογνώμονες στην περιοχή σας, τότε οι πελάτες θα πρέπει να είναι προετοιμασμένοι να πληρώσουν για να φέρουν έμπειρους κατασκευαστές. Η προμήθεια σε κατασκευαστές με χαμηλότερες τιμές αλλά χωρίς εμπειρία μπορεί να είναι δελεαστική αν ο προϋπολογισμός είναι περιορισμένος, αλλά πολλά δαπανηρά λάθη μπορεί να συμβούν αν δεν είναι εξοικειωμένοι με την εγκατάσταση συστημάτων πράσινης στέγης.

Βήμα 7: Παρουσιάστε τη βιοποικιλόμορφη πράσινη στέγη σας για ανατροφοδότηση από τον πελάτη

Το τελευταίο βήμα είναι η απόκτηση εγκρίσεων από τους πελάτες, τις τοπικές αρχές και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Αν και ακόμη και όταν όλοι συμφωνούν με την ανάπτυξη μιας πράσινης στέγης, δεν είναι ασυνήθιστο το γεγονός ότι ο ιδιοκτήτης ενός κτιρίου μπορεί να πουλήσει το κτίριο μέσα σε δύο χρόνια από την κατασκευή του. Όταν συμβεί αυτό, ο νέος ιδιοκτήτης του κτιρίου θα πρέπει να κατανοήσει τις ανάγκες του συστήματος πράσινης στέγης, συμπεριλαμβανομένης της συντήρησης και των απαιτήσεων για τη διατήρηση της υγείας των φυτών. Όλοι όσοι εμπλέκονται με την έγκριση και τη συντήρηση της πράσινης στέγης θα χρειαστούν κάποια εκπαίδευση και συμφωνία σχετικά με τις απαιτήσεις της πράσινης στέγης, συμπεριλαμβανομένης της εμφάνισής της σε διάφορες εποχές του έτους. Οι πελάτες πρέπει να γνωρίζουν ότι ορισμένα φυτά μπορεί να έχουν περιόδους λήθαργου και ότι η πράσινη στέγη μπορεί να αλλάζει την εμφάνισή της κατά τη διάρκεια του έτους. Είναι ευθύνη της ομάδας σχεδιασμού να επικοινωνήσει αυτά τα σημαντικά βήματα πριν από την υπογραφή για την υποβολή προσφορών και την εγκατάσταση. Ο ιδιοκτήτης του κτιρίου πρέπει να βάλει στην άκρη χρήματα για την τακτική συντήρηση και ένα μικρό ταμείο για την πιθανή αντικατάσταση ορισμένων φυτών κάθε χρόνο.

Βιοποικιλιακή πράσινη στέγη στο EcoCenter, Heron's Head Park, Λιμάνι του Σαν Φρανσίσκο. Αυτή η βιοποικιλόμορφη στέγη περιλαμβάνει υλικά από την περιοχή. Ομάδα σχεδιασμού: Habitat Gardens με την Eco Catalyst και τη Lisa Lee Benjamin. Φωτογραφία: Bruce Dvorak

Περίληψη

-Η συμβατική στέγαση προσφέρει ελάχιστα όσον αφορά την αντικατάσταση των οικοσυστημικών υπηρεσιών του τοπίου πριν από την ανάπτυξη. Τα βιοποικιλιακά πράσινα δώματα μπορούν να συμβάλουν στον μετριασμό αυτών των οικοσυστημικών υπηρεσιών.

-Η επιλογή της τοπικής βλάστησης στην περιοχή μπορεί να προσφέρει στην τοπική άγρια ζωή κάτι που χρειάζεται για να επιβιώσει.

-Ο σχεδιασμός της βιοποικιλιακής πράσινης στέγης θα πρέπει να περιλαμβάνει πολλαπλά καθεστώτα υγρασίας, όπως ξηρό, μεσογειακό ή υγρό, καθώς και διαφορετικά ύψη φυτών και βάθη υποστρώματος.

-Η συμπερίληψη μιας πηγής νερού στην οροφή θα προσελκύσει την άγρια ζωή.

-Η επεξεργασία των λεπτομερειών του σχεδιασμού είναι ίσως το πιο κρίσιμο βήμα. Οι σχεδιαστές πρέπει να προσαρμόσουν την υγρασία του συστήματος πράσινης στέγης και το σχεδιασμό του υποστρώματος στις ανάγκες της βλάστησης.

-Ο προϋπολογισμός και η τιμολόγηση των συστημάτων πράσινων στεγών εξαρτάται από την προσβασιμότητα έμπειρων κατασκευαστών.

(Νέα μαθήματα βιοποικιλότητας σε πράσινες στέγες)

Για να μάθετε πώς οι πράσινες στέγες μπορούν να υποστηρίξουν τα θερμοανθεκτικά φυτά και τη βιοποικιλότητα, δείτε το νέο μάθημα της Ακαδημίας Ζωντανής Αρχιτεκτονικής: Case Studies of Biodiverse Green Roofs, από τον Bruce Dvorak.

Ο Bruce Dvorak, FASLA είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Texas A&M στο Τμήμα Αρχιτεκτονικής Τοπίου και Πολεοδομίας, όπου διεξάγει έρευνα για πράσινα δώματα και ζωντανούς τοίχους από το 2009. Ο Bruce είναι μέλος της ερευνητικής επιτροπής του GRHC και ίδρυσε ένα νέο περιφερειακό ακαδημαϊκό κέντρο αριστείας το 2022, το Southern Plains Living Architecture Center. Ο Bruce έλαβε το Βραβείο Αριστείας για την Έρευνα του GRHC το 2017 και διδάσκει πράσινες στέγες και ζωντανούς τοίχους στα μαθήματά του σε προγράμματα αρχιτεκτονικής τοπίου στο Πανεπιστήμιο Texas A&M. Το βιβλίο του που έχει επιμεληθεί, Ecoregional Green Roofs: Theory and Application in the Western USA and Canada (2021) αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και περιεχομένου για το παρόν άρθρο.

Ευχαριστίες

Ευχαριστούμε τους συν-παρουσιαστές του εργαστηρίου της ASLA: David Yocca, FASLA, Steven Peck, GRP, Hon. ASLA και Angie Durman, GRP για τη συμβολή, τη δημιουργικότητα και την έμπνευσή τους. Ευχαριστώ επίσης τον Ted Lee, FASLA της HGA Minneapolis που μου προσέφερε έναν μακρύ κατάλογο εξαιρετικών έργων πράσινης υποδομής για να τα επισκεφθώ κατά την παραμονή μου στη Minneapolis

Βιβλιογραφία

ASTM E2777 14 (2014). Standard Guide for Vegetative (Green) Roof Systems: 14.

Brenneisen, S. (2006). "Space for Urban Wildlife: Designing Green Roofs as Habitats in Switzerland." Urban Habitats 4(1): 27-36.

Cheng, C. J. and E. C. Shiu (2008). "Re-innovation: The construct, measurement, and validation." Technovation 28(10): 658-666.

Clar, C. and R. Steurer (2023). "Climate change adaptation with green roofs: Instrument choice and facilitating factors in urban areas." Journal of Urban Affairs 45(4): 797-814.

Dvorak, B. (2003). "The greening of a Nature Museum: a demonstration project."

Dvorak, B. (2011). "Comparative analysis of green roof guidelines and standards in Europe and North America." Journal of Green building 6(2): 170-191.

Francis, R. A. and J. Lorimer (2011). "Urban reconciliation ecology: The potential of living roofs and walls." Journal of Environmental Management 92(6): 1429-1437.

Gedge, D. and G. Kadas (2005). "Green roofs and biodiversity." Biologist 52(3): 161-169.

Kowarik, I. (2011). "Novel urban ecosystems, biodiversity, and conservation." Environmental Pollution 159(8–9): 1974-1983.

Rowe, B. (2015). Long-term Rooftop Plant Commuinites. Green Roof Ecosystems. R. K. Sutton. Switzerland, Springer. 223: 311-332.

Schneider, A., M. Fusco and J. Bousselot (2014). "Observations on the survival of 112 plant taxa on a green roof in a semi-arid climate." Journal of Living Architecture 1(5): 10-30.

Sutton, R. K., J. A. Harrington, L. Skabelund, P. MacDonagh, R. R. Coffman and G. Koch (2012). "Prairie-based green roofs: literature, templates, and analogs." Journal of Green Building 7(1): 143-172.

Μετάφραση: Κάλλια Αμανάκη Γεωπόνος ΑΓΣΑ

Πηγή :https://livingarchitecturemonitor.com/articles/re-innovating-green-roofs-for-biodiversity-wi23?fbclid=IwAR1wz3sQXHox-iLjbNhQkTxzSkqamq15QSXoBYB7x-nBgz_6oQWXchUzRyk

Ανάλογα Αρθρα :